چطور زبان، زندگی ما را دگرگون می‌کند

تأثیر نوع حرف زدن ما، فقط مختص به همان لحظه نیست، بلکه می‌تواند در ناخودآگاه ما رسوخ کند و کاملاً نهادینه شود و افکار، اندیشه و رفتار ما را در بلندمدت تغییر دهد.

در زندگی روزمره‌ی واقعی، طرز حرف زدن ما با خود و دیگران، فوراً به درک و دریافت ما نسبت به زندگی شکل و رنگ می‌دهد و این ادراک مستقیماً و دقیقاً در همان لحظه بر رفتار آنی ما تأثیر می‌گذارد. اگر گاهی درباره‌ی اینکه زندگی چقدر «غیرمنصفانه» است حرف می‌زنی، طبق همین دیدگاه هم رفتار خواهی کرد یا همانطور که پژوهش‌ها نشان داده‌اند حتی در مکان و زمانی که همه چیز برایت خوب پیش برود هم، تلاش کمتری در انجام کارهایت می‌کنی، چون برای خودت حکم صادر کرده‌ای که به نتیجه نخواهی رسید. دیگاه نامنصفانه، به سرعت تبدیل به واقعیت ذهنی‌ات خواهد شد.

از طرف دیگر، شخصی که واقعیت را خیلی نزدیک می‌بیند نه تنها پایش را در یک کفش می‌کند تا آن را به دست آورد، بلکه در تمام مدتی که براساس آن دیدگاهِ بنیادینِ موفقیت، پرانرژی در تلاش است، با آن و برای آن زندگی می‌کند. اعتقاد به اینکه موفق خواهی شد، قسمت مهمی از راه رسیدن به موفقیت است.

تمام این صحبت‌ها درباره‌ی ناخودآگاه، فقط چرندیات روان‌شناسانه نیست. دانشمندان دریافته‌اند که نحوه‌ی اندیشیدن ما می‌تواند ساختار فیزیکی مغزمان را تغییر دهد. این پدیده که «انعطاف‌پذیری عصبی» نام دارد، تصورات ما را درباره‌ی مغز بشر منقلب می‌کند. همچنان که ما در گذر عمر تجربه‌های جدیدی کسب می‌کنیم، مغز ما هم دائماً گذرگاه‌های عصبی‌ای را تنظیم می‌کند که مسئول کنترل تفکر و رفتار ما هستند. بهترین قسمتش آنجاست که ما فکرمان را در مسیری هدایت می‌کنیم که آگاهانه این گذرگاه را برای خودمان تعدیل می‌کند و ساده‌ترین راه برای شکل دادن به این فکرها از طریق خودگویی‌های آگاهانه و مصمم است. این نوع صحبت‌ها مانند میان‌بُر عمل می‌کنند و کنترل زندگی‌ات را به دست می‌گیرند. دقیقاً مشابه عادت‌ها که با تکرار یک عمل ایجاد و تبدیل به «رفتاری خودکار» می‌شوند، ما می‌توانیم در زمان‌های مختلف با استفاده از زبانی قوی و جسورانه، تغییراتی پایدار و مداوم در زندگی‌مان ایجاد کنیم. این تغییرات خیلی بیشتر و عمیق‌تر از داشتن افکار شاد است (خیلی ساده به آن نگاه نکن) تو می‌توانی از لحاظ فیزیولوژی ساختار ذهن و مغزت را تغییر دهی.

ما می‌توانیم احساساتمان را با راهبری و هدایت افکارمان تعیین کنیم. همچنین می‌توانیم با آگاهی و سخت‌کوشی در قبال کلمات و نوع زبانی که استفاده می‌کنیم افکارمان را شکل دهیم. تمام اینها با یک انتخاب هوشمندانه درباره‌ی نحوه‌ی صحبت کردن شروع می‌شود که به جای اینکه مُضر و آزاردهنده باشد، مفید و سودمند واقع می‌شود. با کاربرد درست نوع زبان و شکل دادن به مشکلات در حالتی نفوذپذیرتر، می‌توانیم دقیق و موبه‌مو، نوع نگاه و نحوه‌ی تعاملمان را با دنیا تغییر دهیم. تمام چرندیاتی که درباره‌ی سؤالِ «آیا خودِ واقعی‌ات را خلق کرده‌ای؟» شنیده و خوانده‌ای نه تنها ممکن است، بلکه میلیون‌ها نفر هم توانسته‌اند خودِ واقعی‌شان را خلق کنند و بهترین خبر برای تو این است که آنها در حال انجامش هستند و براساس آن عمل و زندگی می‌کنند.

به یاد داشته باش که اصلاً مهم نیست که شرایط زندگی‌ات تا چه حد بغرنج، چالش‌برانگیز و اضطراری‌ست؛ اینکه چطور با این شرایط برخورد کنی، بزرگ‌ترین اختیار و قدرت را در چگونگی تغییر آنها به تو خواهد داد. دوباره تأکید می‌کنم پاسخ را جایی در درونت جستجو کن نه خارج از آن.

خودگویی‌هایت را از حالتی داستان‌گونه (یعنی وقتی درباره‌ی خودت، دیگران و زندگی حرف می‌زنی، گفتگوهایی پیرامون عقاید و قضاوت‌های روزانه) به حالتی جسورانه تغییر بده تا تمام وزوزهای همیشگی ذهنت را نادیده بگیری و همه‌ قدرت و انرژی‌ات را برای همین حالا و همین جا به کار ببری. یکی از اولین اشتباهاتی که مرتکب می‌شویم زمانی است که درباره‌ کاری که قصد انجامش را داریم یا کسی که می‌خواهیم باشیم، صحبت می‌کنیم (یعنی همیشه کارت را به آینده موکول می‌کنی). وقتی ما برای آینده‌ی خود آرزویی داریم، ناخودآگاه تأکید می‌کنیم که اکنون آن را نداریم و یا آنگونه نیستیم (یعنی قرار است در آینده آن‌گونه باشیم).

چطور زبان، زندگی ما را دگرگون می‌کند

یکی از دلایل پشت گوش انداختن فهرست کارهایی که برای سال جدید تنظیم کرده‌ایم این است که معمولاً از زبان آینده برای آن استفاده می‌کنیم. خودگویی‌های درونی جسورانه زمانی صورت می‌گیرند که تو به انجام آن عمل در همان زمان ادعا داشته باشی، دقیقاً همان لحظه و همان‌جا؛ با لحنِ «من… هستم» یا «من… اعتقاد دارم» تمام اینها قدرتمند هستند و خیلی بهتر از الگوهای داستان‌گونه مانند «من می‌خواهم…» یا «من قصد دارم…» جواب می‌دهند.

تأثیر فیزیولوژی و روان‌شناسی کاربرد زبان جسورانه و لحظه‌ای، نه تنها قدرتمند و نافذ است بلکه واقعاً اثری آنی دارد. تفاوت بین «من مصمم هستم» و «من می‌خواهم مصمم باشم» از زمین تا آسمان است. یکی از اینها مربوط به لحظه‌های اکنونِ زندگی‌ات است و دیگری بیشتر از اینکه به اکنونِ تو مربوط باشد به آینده پیوند می‌خورد. تمام این موارد تو را ملزم می‌کنند که جسورانه صحبت کردن را در زندگی روزمره امتحان کنی و وقتی می‌خواهی با لحن داستان‌گونه حرف بزنی جلوی خودت را بگیری.

منبع:

منبع: خودت را به فنا نده

نوشته‌ی گری جان بیشاب    ترجمه: حسین گازر